همین که مقام معظم رهبری و تنی چند از مراجع عظام تقلید در دروس خارج فقه خویش بر لزوم رعایت مسایل اخلاقی در جامعه تاکید نموده و این خواسته را بارها و بارها در مناسبت های مختلف مصرانه تکرار می کنند ، به خوبی نشان می دهد که اوضاع جامعه ما در بخش اخلاق چندان رو به راه نیست!

چندی پیش رهبر فرزانه انقلاب، در بيانات خود در درس خارج ، علاوه بر يادآوري لزوم خودداري از غيبت و افترا به افراد، اصل حسن ظن را مورد تأكيد قرار دادند.

بی گمان تاکید خاص ایشان بر لزوم پرهیز از غیبت به ویژه در وادی پر هیاهوی سیاسی برای هر کسی که خود را علاقه مند به ایشان و  نظام اسلامی می داند، بالاترین درس است.

با این که غیبت از منظر شرع و آیین از جمله بزرگترین گناهان بوده و در آیات و روایات بسیاری تاکید بر نهی آن شده است، اما با این حال بلیه ای است که اکثر مردم از عوام و خواص به ویژه در عرصه مسایل سیاسی و اجتماعی را گرفتار خود ساخته است. به گونه ای که حتی به عینه می بینیم مردمی که واجبات را بجا می آورند و از بسیاری از گناهان اجتناب می کنند، با این وجود به غیبت گرفتار هستند و این در حالی است که عموما می دانند که یکی از اموری که در جامعه ،باعث هتک آبروی افراد می شود همین عمل زشت و نکوهیده است.

به راستی که غیبت یک بیماری ،آفت و بلای اجتماعی است؛عملی که چون موریانه باعث تخریب ایمان انسان ها می گردد و البته پیامدهای ویرانگر آن در جامعه فراوان است.

نقل شده است که پیامبر اکرم (ص) روزی به ابوذر رو کرد و فرمود: « ای اباذر! از غیبت بپرهیز که غیبت بدتر از زناست .» ابوذر سوال کرد : «ای پیامبر خدا غیبت چیست؟» حضرت فرمود: «غیبت این است که از برادرت چیزی بگویی که خوش ندارد.» ابوذر سپس از پیامبر پرسید: «اگر آن چه در باره او گفته شود در او باشد چه؟» که حضرت ختمی مرتبت فرمود:« بدان که اگر آن چه در او هست بگویی غیبتش کرده ای و اگر آن چه در او نیست بگویی ، به او بهتان زده ای».

بزرگان دین ما چه زیبا گفته اند که تقوا عامل مصونیت است؛ به این معنی که با مددگرفتن از این اصل مهم اخلاقی می توان خویشتن را در پرتگاه های نفسانی به خوبی حفظ کرد.

بی شک یکی از «نباید» های هنجاری حاکم بر رفتارهای ظاهری افراد، که در قلمرو نظام اخلاقی - و تحت شرایطی در قلمرو نظام حقوقی - مطرح است، عیب جویی و به اصطلاح «غیبت » می باشد . غیبت به رغم روشنی مصادیق، قباحت صریح، اعتراف همگان به کارکردهای سوء فردی و اجتماعی و نیز حساسیت های خاص شریعت نسبت به آن همچنان به عنوان یکی از آسیب های اخلاقی مبتلابه و غیر قابل توجیه، در سطوح مختلف جامعه اسلامی ما رواج دارد .

شاید در این باره بتوان گفت کاستی های اخلاق عملی جامعه، ضعف تعهد در قبال دیگران و بی توجهی به آثار و تبعات ناخوشایند غیبت موجب شده تا متاسفانه این پدیده مذموم به صورت عملی عادی در جامعه رواج پیدا کند.

در این بین در عالم سیاست ورزی این آفت بیش از پیش به چشم می آید و حال آن که در عرصه سیاست اسلامی به شدت بر دوری سیاست مداران و کارگزاران از این بلیه دنیوی و اخروی نهی شده است .

با این وجود جای بسی تاسف است که در رسانه های جمعی به ویژه روزنامه ها و سایت های اینترنتی شاهد بی اخلاقی هایی از این دست امور هستیم و در این بین اشخاص و گروه های سیاسی- دولتی و غیر دولتی، اصولگرا و غیر اصولگرا - به خود اجازه می دهند که به راحتی غیبت یکدیگر را بکنند گو این که اصلا نمی دانند و یا نشنیده اند که «الغیبه اشد من الزنا».

به هر روی به نظر می رسد که مغفول‌ ماندن اخلاق و تقوا آفتی است كه همواره سياسيون را در گفتار و کردار به شدت تهديد می‌كند و بايد دعا كرد خدا همه را از اين آفت و غرق شدن در اين عرصه مصون بدارد.

باشد که همه مسئولان و به طور کلی همه مردم ما بیش از پیش متوجه عواقب شوم رواج چنین معضلی در جامعه گردند. انشاالله

*سید محمد مهدی موسوی