ماه رمضان در بیان بسیاری از اولیای الهی، ماه سخن گفتن و مطرح کردن خواسته‌های عبد با رب است، که در لسان دینی از آن به عنوان دعا یاد می‌شود.

در این راستا پایگاه اطلاع رسانی بسیج طلاب ، بخشی از سخنان آیت الله مجتبی تهرانی در خصوص ماه رمضان و شب قدر را تقدیم می‌کند.

یکی از اموری که در اجابت دعا موثر است، مساله «زمان» می‌باشد. در روایات بسیاری بیان شده است که در بین ماه‌ها، ماه رمضان، بیشترین تاثیر را در اجابت دعا دارد و در ماه مبارک رمضان هم شب‌های قدر به دعا کردن سفارش شده است.

 امام صادق‌(ع) می‌فرماید: برجسته‌ترین ماه در بین ماه‌ها، ماه مبارک رمضان است و در این ماه  هم، شب قدر، قلب شب‌های ماه رمضان است (وسائل الشیعه ج10 ص353) یعنی شبی که از نظر آثار در پذیرش در خواست‌های عبد، توسط رب، برجسته‌ترین شب‌ها است، شب قدر می‌باشد لذا در روایات متعدد بر این مطلب و آثار آن سفارش شده است که: « مَنْ أَحْيا لَيلَةَ الْقَدْرِ غُفِرَتْ لَهُ ذُنُوبُهُ» (بحار ج95 ص146) هر کس شب قدر را احیا بدارد گناهان او آمرزیده شده است.

همچنین در روایات از حضرات معصومین‌(ع) نقل شده است که شب نوزدهم، شب بررسی امور و شب تقدیر است، شب بیست و یکم، شبی است که امور سال آینده هر کس نگاشته می‌شود و در روایت از آن به لیلة القضا تعبیر شده است، شب بیست و سوم هم، شب توشیح و لیلة الامضاء می‌باشد.

در روایتی آمده است که در این شب، هر چه که برای سال آینده ثبت و ضبط شده است،‌ باید به امضای ولی‌الله الاعظم‌(عج) برسد تا تثبیت شود من یقین دارم آنهایی که شب قدر «یک توجه» به خدا کرده‌اند، همه آنها آمرزیده هستند، همین یک توجه به این که «خدا یا ما بد کردیم» همه چیز تمام می‌شود و خداوند نیز کار را تمام می‌کند، اول معذرت خواهی کن بعد هم طلب کمک کن، که سال آینده دیگر من این طور عمل نکنم و بگو خدایا تو خودت دستم را بگیر.

در روایتی که در کنزالعمال ج2 ص77 نقل شده، آمده است که پیامبر‌(ص) می‌فرماید: خداوند فرشته ای را موکل بر کسی کرده است که « یا اَرحَمَ الرّاحِمینَ » بگوید وقتی کسی سه مرتبه این نام را ببرد، فرشته به او می‌گوید: « اَرحَمَ الرّاحِمینَ » به تو رو آورد، پس بخواه.

موقعی که این روایت را می‌دیدم، گفتم نسبت به گناهانمان که شبهه‌ای نیست سراپای ما را خطا گرفته است، اما بالاخره ما در عرض یک سال گذشته، طاعات و عبادات ظاهری هم انجام داده‌ایم فرض کنید در این ماه رمضان به حسب ظاهر روزه هم گرفته‌ایم و کارهایی را که صورت طاعت داشت، انجام داده‌ایم ولی این طاعت‌ها، اصلا قابل ارائه نیست تا مثلا بخواهی بگویی «خدایا، من برای تو یک چنین کاری را نیز، کرده‌ام» آنقدر این طاعات ما آفات دارد که کار به اینجا نمی‌رسد که بتوانیم چنین حرفی را هم بزنیم، کسی پیش خودش فکر نکند ما این همه نماز خواندیم، روزه گرفتیم، وکذا و کذا....!

بگو ببینم، کدام یک از این اعمال تو، «خالصاً مخلصاً لِوَجْهِ الله» بود!؟

پیامبر اکرم‌(ص) در روایتی می‌فرمایند: « مَنْ أَحَبَّ عَلِيّاً قَبِلَ اللَّهُ تَعَالَى مِنْهُ صَلَاتَهُ. صِيَامَهُ وَ قِيَامَهُ وَ اسْتَجَابَ دُعَاءَ » (بحار ج 27 ص120) کسی که علی‌(ع) را دوست بدارد خدا نماز، روزه‌ها، و شب‌زنده‌داریش را قبول می‌کند و دعایش را مستجاب می‌فرماید.

یعنی محبت حضرت علی‌(ع) به اعمال و طاعتش جان می‌بخشد و اسکلت اعمال ظاهری‌اش را زنده می‌کند از آخرین جمله این روایت [خدا دعایش را مستجاب می‌فرماید] معلوم می‌شود که یکی از عوامل اجابت دعا، حب علی‌(ع) است.

من که خودم را نگاه کردم دیدم امیرالمومنین‌(ع) را دوست دارم خدا که از دل من آگاه است من بعید می دانم در بین ما کسی باشد که آن حضرت را دوست نداشته باشد مگر می‌شود!؟

بدانید که معصیت‌ها با یک توجه و یک معذرت خواهی بخشوده می‌شود از آن طرف، حب حضرت علی‌(ع)، طاعات دست و پا شکسته ما را جان می‌بخشد و روح می‌دهد و آنها را زنده می‌کند خدا هم اینها را قبول می‌کند.

منبع: ماهنامه پاسدار اسلام شماره 356 با اندکی تلخیص